کوچکترین یکای (واحد) زبان که دارای
نقش دستوری و معنایی مستقل میباشد تکواژ یا علامت نام دارد. هجاها و طول آنها نمیتوانند برای بازشناختن تکواژها ابزار سودمندی باشند. معیار و سنجهٔ بنیادین این است که تکواژ را نمیتوان به یکاهای دستوری کوچکتر بخش کرد.