زبانهای برنامهنویسی ساختارهای زبانی دستورمداری در
رایانهها هستند که بهوسیلهٔ آنها میتوان یک الگوریتم را بهوسیلهٔ ساختارهای دستوری متفاوت برای اجرای رایانه توصیف کرد و با این روش امکان نوشتن برنامه جهت تولید نرمافزارهای جدید بوجود میآید. معمولاً هر زبان برنامهنویسی دارای یک محیط نرمافزاری برای وارد کردن متن برنامه، اجرا، همگردانی و رفع اشکال آن هستند. عموماً زبانهای برنامهنویسی را به پنج نسل تقسیم میکنند:زبان ماشین - زبان صفرو یکنسل دوم زبانهایی مانند اسمبلی -قابل فهم تر برای انساننسل سوم زبانهایی مانند کوبول و پی ال وان و... -دستورات قابل فهم تر برای انسان و نیاز به کمپایلرهانسل چهارم مثل زبانهای اوراکل و فاکس پرو و اس کیو الها - نزدیک به محاورههای انسانینسل پنج زبانهایی مانند prolog , ops5 - تمرکز بر حل مسئله و استفاده از الگوریتمهای نوشته شده توسط برنامه نویس یک زبان برنامهنویسی یک زبان مصنوعی است که برای بیان محاسباتی که توسط یک ماشین (مخصوصا رایانه) قابل انجام است، طراحی شدهاست. زبانهای برنامهنویسی برای ایجاد برنامههایی به کار میروند که رفتار یک ماشین را مشخص میکنند، الگوریتم دقیق را بیان میکنند، و یا روشی برای ارتباط انسانند. بسیاری از زبانهای برنامهنویسی تعدادی قالب از ویژگیهای نوشته شده دستوری(syntax) و معناشناسی (semantics) دارند، چرا که رایانهها دستورات دقیقاً مشخص نیاز دارند. برخی توسط سند خصوصیات (specification document) تعیین شدهاند. (برای مثال یک استاندارد ISO)، در حالی که برخی دیگر دارای پیادهسازی غالبی میباشند.(مانند Perl) اولین زبان برنامهنویسی به قبل از اختراع رایانه باز میگردد، و برای هدایت رفتار ماشینهایی مانند دستگاههای نساجی اتوماتیک و نوازندههای پیانو به کار میرفت. هزاران زبان برنامهنویسی خلق شدهاند، بیشتر در زمینهٔ رایانه، زمینهای که هر ساله بسیاری دیگر ایجاد میشوند.