واژگان، در اصطلاح زبانشناسي يک نظام معنايياست که پايههاي اصلي يا دستوري واژهها را معين ميکند. سخنگويان هر زباني، علاوه بر مجموعة نظامهاي آوايي، صرفي، نحوي و معنايي زبان خود؛ واژگان آن زبان را نيز در ذهن دارند. در واژگان ذهني، اطلاع آوايي بر چگونگي تلفظ واژه نظارت ميکند؛ در حالي که اطلاعات دستوري ناظر بر چگونگي استفاده از آن در ساختهاي دستورياست. مهمترين بخش واژگان دانستن واژه از ديدگاه معنايياست، زيرا عموماً يک واژه ميتواند معاني و کاربردهاي مختلفي داشته باشد. در واژگان يک زبان، روابط ساختاري، تاريخي و جامعهشناختي موجود ميان واژهها مورد بررسي قرار ميگيرد. ريشهشناختي، فرهنگنگاري و معناشناسي مهمترين رشتههاي مربوط به واژگان هستند. بخش واژگان زبان لزوماً از دگرگونيهاي فرهنگي و اجتماعي تأثير ميپذيرد؛ و به همين دليل بيش از هر بخش ديگر زبان تغيير ميکند.