وکالت در فقه و حقوق ايران عبارت از
عقدي جايز است، که به موجب آن يکي از طرفين، طرف ديگر را براي انجام امري نايب (جانشين) خود قرار ميدهد. وکالت دهنده را مُوَکِّل، و وکالت گيرنده را وکيل مينامند. وکالت در لغت به معناي واگذار کردن، اعتماد و تکيه کردن به ديگري است.