A

Ǎ (mała litera: ǎ) jest literą rozszerzonego alfabetu łacińskiego. Litera składa się z litery A oraz haczka.

A – pierwsza litera alfabetu łacińskiego i alfabetów na nim opartych, w tym alfabetu polskiego. Oznacza zwykle w danym języku samogłoskę otwartą, np. [] lub []. Pochodząca od fenickiej litery 'ālep, wymawianej przy szerokim otwarciu jamy ustnej i niskim położeniu języka, do alfabetu łacińskiego przeszła poprzez alfabet grecki, w którym występuje jako litera α (alfa).

Ā, Āā litera alfabetu łacińskiego używana w zapisie języka łotewskiego, rōmaji, w językach polinezyjskich oraz w łacińskim zapisie języka arabskiego. Przypisywana jest samogłosce [].

Ą (łac. a caudata, szwedz. svansförsett a) jest drugą literą alfabetu polskiego oznaczającą samogłoskę tylną, nosową, zamkniętą (o nosowe: ǫ).

À, Àà – litera alfabetu łacińskiego służąca do zapisu samogłoski [ʌ] , wydłużenia, opadnięcia tonu w języku francuskim, katalońskim, włoskim i hanyu pinyin.

Á (A z akutem) to litera alfabetu łacińskiego używana w językach farerskim, węgierskim, islandzkim, czeskim i słowackim. Występuje także w językach irlandzkim, oksytańskim, portugalskim, hiszpańskim oraz wietnamskim jako wariant litery "a".

Â, Ââ – litera alfabetu łacińskiego używana do zapisu języka francuskiego, języka wietnamskiego, języka walijskiego, języka portugalskiego, języka tureckiego oraz języka rumuńskiego.

Ã, Ãã (a tylda) litera alfabetu łacińskiego używana w języku portugalskim, języku kaszubskim oraz w językach wietnamskich.

Ää. Najczęściej spotykana nazwa a-umlaut (a z przegłosem). Jest to litera alfabetu łacińskiego. Powstaje poprzez dodanie dwóch kropek nad literą A lub a. Występuje w językach germańskich (szwedzkim, niemieckim) a także w fińskim, estońskim, słowackim i wielu innych. Nie występuje natomiast we współczesnym języku polskim.

• Å (wym. o:) – słowo w języku duńskim, norweskim i szwedzkim, oznaczające potok lub mała rzeka.
• Å – litera w alfabecie duńskim, norweskim i szwedzkim
• Å – skrót od angstrem (Ångström).

ADHD (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) – zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, określany w literaturze także jako zaburzenia hiperkinetyczne. Termin ADHD obejmuje zarówno ADHD z zaburzeniami hiperaktywnymi, jak i bez nich u dorosłych i dzieci. Można się spotkać także z terminem ADD (Attention-deficit disorder), który pojawił się jako nazwa zaburzenia jako pierwszy, a także AADD (Adult attention-deficit disorder), czy AADHD określające zaburzenie u osób dorosłych.

Alfa (ἄλφα, Αα) − pierwsza litera alfabetu greckiego. W greckim systemie liczbowym oznacza liczbę 1. Alfa pochodzi od litery alfabetu fenickiego alef . Od alfy pochodzą łacińskie A i cyrylickie А.

Algorytm A* – algorytm heurystyczny znajdowania najkrótszej ścieżki w grafie ważonym z dowolnego wierzchołka do wierzchołka spełniającego określony warunek zwany testem celu. Algorytm jest zupełny i optymalny, w tym sensie, że znajduje ścieżkę, jeśli tylko taka istnieje, i przy tym jest to ścieżka najkrótsza. Stosowany głównie w dziedzinie sztucznej inteligencji do rozwiązywania problemów i w grach komputerowych do imitowania inteligentnego zachowania.

Biblioteka statyczna (ang. static library) – to w informatyce rodzaj biblioteki funkcji, która łączona jest z programem w momencie konsolidacji. W przypadku narzędzi dostarczonych przez Microsoft dla systemów z rodziny Windows pliki bibliotek mają zazwyczaj rozszerzenia .lib lub .obj, natomiast dla pakietów w systemach z rodziny Unix (np. GCC) i ich portach dla systemu Microsoftu (jakim jest np. MinGW) są to .a lub .o.

Dyskietka, inaczej dysk miękki – dysk wymienny, przenośny nośnik magnetyczny o niewielkiej pojemności, umożliwiający zarówno odczyt, jak i zapis danych; nośnikiem danych jest wirujący krążek z wytrzymałego tworzywa sztucznego (najczęściej mylaru – politereftalanu etylenu w postaci cienkiej folii) pokryty warstwą magnetyczną. Średnica krążka wraz ilością możliwych do zapisania danych stanowią podstawowe parametry dyskietki.

Umlaut (dosłownie: przegłos) – zmiana brzmienia samogłoski spotykana w językach germańskich.

Å (a z kółkiem) – litera alfabetu duńskiego, norweskiego, szwedzkiego, z języków nieskandynawskich używają jej język waloński, północnofryzyjski, istrorumuński, języki lapońskie i czamorro. W językach skandynawskich kółka nad å nie uważa się za znak diakrytyczny, a literę postrzega się jako ligaturę złożoną z a i o.