Katarzyna II Wielka (ur.
2 maja 1729 w
Szczecinie, zm.
17 listopada 1796 w
Petersburgu) – księżniczka anhalcka Zofia Fryderyka Augusta, żona wielkiego księcia, później cesarza rosyjskiego
Piotra III, a po dokonaniu zamachu stanu samodzielna
cesarzowa Rosji w latach 1762-1796. Podziwiana przez zachodnich filozofów za mądrość, umiłowanie wiedzy i sprzyjanie
oświeceniu, nazywana przez nich „Semiramidą Północy”, w rzeczywistości rządziła niezwykle twardą ręką. Zezwoliła szlachcie na handel chłopami i zsyłanie buntowników na
Syberię, krwawo stłumiła bunty kozackie i chłopskie. Uczestniczyła w
rozbiorach Polski.