Pacyfikacja

Polskojezyczna Wikipedia - wolna encyklopedia

Pacyfikacja

Pacyfikacja (od łac. pax = pokój, pacificatio) – dosłownie "uspokojenie". Termin ma kilka znaczeń:

Tłumienie – przemocą bądź innymi środkami przymusu bezpośredniego – manifestacji, powstania, buntu itp.
Użycie sił zbrojnych (wojska, żandarmerii, policji) w celu stłumienia niepokojów i przejawów niezadowolenia bądź oporu wobec władzy.
Ekspedycja karna okupanta na określonym terytorium, której celem jest masakra ludności cywilnej; stosowana na szeroką skalę na ziemiach polskich przez okupanta niemieckiego w latach 1939-1945. Pacyfikacje przeprowadzały najczęściej oddziały żandarmerii wojskowej, policji i SS, czasami również Wehrmachtu. Najsłynniejsze pacyfikacje na ziemiach polskich to te w miejscowościach: Borów, Cyców , Huta Pieniacka, Jamy, Kaszyce, Kitów, Krasowo-Częstki, Krusze, Kulno, Lipniak-Majorat, Łążek, Michniów, Milejów, Mrozy, Ochotnica Dolna, Olszanka, Rajsk, Różaniec, Skłoby, Smoligów, Sochy, Sumin, Szczecyn, Wanaty, Strużki i wiele innych. Według szacunkowych obliczeń pacyfikacje na ziemiach polskich w latach 1939-1945 pochłonęły ok. 20 tysięcy istnień ludzkich.

W Rzeczypospolitej Obojga Narodów używano określenia w pierwotnym łacińskim znaczeniu por. Sejm pacyfikacyjny.