De
synchrone taalkunde is het deelgebied van de
taalwetenschap dat de taal bestudeert zoals die op een bepaald moment is; dit in tegenstelling tot de
diachrone taalkunde, die de verandering van taal in de loop der tijd bestudeert aan de hand van overgeleverde teksten. De term "synchrone taalkunde" is bedacht door
Ferdinand de Saussure.