Barbarzyńca (
gr. βαρβάρους/bárbaros,
łac. barbarus – cudzoziemiec) – człowiek dziki, pierwotny, niecywilizowany, okrutny, o prymitywnych odruchach, nieznający kultury europejskiej. W
starożytnej Grecji każdy cudzoziemiec, w
Rzymie ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem.
Homer podkreślał obcość
Karów (sojuszników
Trojan) nazywając ich
βάρβαροφονοι/Barbarophonoi, czyli mówiących "bar-bar", a więc wydających bezsensowne, niezrozumiałe dźwięki. U starożytnych Greków pierwotnie neutralne określenie cudzoziemca czy człowieka posługującego się innymi językami niż grecki, później nabrało negatywnego znaczenia, oznaczając przedstawiciela niższej/innej od greckiej i rzymskiej kultury.
Rzymianie określali tak przedstawicieli wszystkich ludów, które nie należały do grecko-rzymskiej
cywilizacji, które miały cechować się dzikością i brakiem kultury.