infinitive

Infinitive is a grammatical term referring to certain verb forms existing in many languages. As with many linguistic concepts, there is not a single definition applicable to all languages. The word is derived from Late Latin [modus] infinitivus, a derivative of infinitus meaning "infinite". They are most often used as non-finite verbs.

Infinitiv (lat. [modus] infinitivus; zu lat. infinitum, wörtl. „das Unbegrenzte“, gemeint: „das Unbestimmte“) ist der Name für eine Verb­form, in der Numerus und (normalerweise) Person nicht ausgedrückt werden. Infinitivformen gibt es gleichwohl in verschiedenen Tempora („gesehen haben“) und unterschiedlicher Diathese („gesehen worden sein“). Zusammen mit den Partizipien und dem Inflektiv gehört der Infinitiv zu den infiniten Verbformen.

De onbepaalde wijs of (Romaans) infinitief is een werkwoordsvorm die niet vervoegd is naar persoon of getal (zie ook persoon en getal). Vooral in het onderwijs wordt de infinitief ook wel "het hele werkwoord" genoemd. In het Nederlands wordt de infinitief in het algemeen gevormd door aan de stam de uitgang -en toe te voegen. Eventueel wordt daarbij een medeklinker verdubbeld of stemhebbend gemaakt of een dubbele klinker enkel geschreven:

buig-en, lop-en, schrijv-en, werk-en.

L'infinitif est, avec les participes, l'une des formes non conjuguées d'un verbe ; on le définit traditionnellement comme un mode. Le terme provient du latin des grammairiens modus infinitivus.

Bezokolicznik (łac. infinitivus) – forma czasownika, która wyraża czynność lub stan w sposób abstrakcyjny, zazwyczaj bez określania czasu, rodzaju, liczby, osoby, trybu, strony i aspektu. W niektórych językach może jednak wyrażać niektóre z tych kategorii, np. w łacinie istnieją bezokoliczniki wyrażające czas i stronę, a w grece klasycznej dodatkowo także aspekt. Istnieją też języki (np. arabski, nowogrecki lub bułgarski) pozbawione form bezokolicznika.