Naramiennik (potocznie, niepoprawnie
pagon, dawniej
epolet,
galon) – element odzieży (zwłaszcza
mundurów), który stanowi pasek materiału wszyty z jednej strony między górny koniec rękawa kurtki mundurowej a samą kurtkę, a drugim końcem przypinany, najczęściej
guzikiem, w pobliżu kołnierza, tak że nakrywa ramię wzdłuż obojczyka osoby ubranej w tę kurtkę. Naramienniki stanowią element
umundurowania, na których są umieszczane różnego rodzaju naszywki (paski, gwiazdki, wężyki, prostokąty – tzw. belki, krokiewki, diamenty) odróżniające żołnierzy (także
policjantów,
strażaków, niektórych
harcerzy itp.) różnych
stopni bądź funkcji, niekiedy także cyfry lub symbole oznaczające przynależność do jednostki (w wojsku szkoły wojskowej, rodzaju służb,
pułku lub
dywizji, w harcerstwie
drużyny lub
szczepu). Naramienniki po raz pierwszy zastosowano w pierwszej połowie XVII w. we
Francji jako kokardy, tzw. węzły noszone na ramieniu. W
Polsce wprowadzono je w XVIII w. pod nazwą
szlify lub
szlufy. Od
1755 wykonywane z taśmy srebrnej lub złotej z frędzlą. Od 1778 zaczęto je odrzucać a guziki określały województwo W mundurach wojewódzkich
sejm 1780 roku skasował szlify. Od
1789, po dodaniu poprzecznych belek oraz gwiazdek naszytych na taśmie, stanowiły jednocześnie oznakę stopni wojskowych. W okresie
Księstwa Warszawskiego nazywano je
epoletami. Także w armiach dziewiętnastowiecznych ten element umundurowania (zwany nadal
epoletem lub
galonem) bywał, zwłaszcza u
oficerów, ozdobny, suto obszyty frędzlami. Do dziś moda ta utrzymała się praktycznie wyłącznie w strojach paradnych arystokracji w krajach, w których zachowała się
monarchia.