Tabula rasa is
Latijn voor 'schone lei, onbeschreven blad'. Het
begrip werd voor de eerste keer gebruikt door
Aristoteles. Later ook door de middeleeuwse filosoof en theoloog
Thomas van Aquino en werd overgenomen door de Engelse filosoof
John Locke. In het
nature nurture-debat over aangeboren en aangeleerde eigenschappen in met name de
filosofie,
antropologie en
psychologie is dit een centrale notie, omdat het de 'nurture'-positie in extremis typeert. De vraag is dan of de mens geboren wordt als tabula rasa en gevormd wordt door zijn of haar omgeving, of dat het karakter van de mens al (gedeeltelijk) vastligt bij de geboorte.