دستور زبان مجموعه قوانين و ضوابط حاکم بر ساختار
واژهها، جملهها، واجها و آواها و معناها در زبان است. به عبارت ديگر، دستور زبان مجموعه قواعد و آيينهايي است که اهل زبان آنها را بهطور ناخودآگاه فراگرفته و زبانآموزان، براي درک بهتر گفتار و نوشتار اهل زبان، آن را ميآموزند. در تقسيمبنديهاي سنتي، دستور زبان بهطورکلي از دو شاخه واژهشناسي (صرف) و جملهشناسي (نحو) تشکيل شدهاست. صرف و نحو با هم دستورِ يک زبان را تشکيل ميدهند. ولي امروزه دستور زبان را، که زيرشاخهاي از دانش زبانشناسي به شمار ميآيد، داراي بخشهاي آواشناسي، واجشناسي، صرف، نحو و معناشناسي ميدانند.