De
Indusbeschaving was een hoogontwikkelde
beschaving in de
oudheid (ca. 3300-1300 v.Chr.), met een bloeitijd van 2600–1900 v.Chr. Zij strekte zich uit in een gebied langs de
Indus en de
Ghaggar-Hakra rivier, thans in Noordwest-
India en deels
Pakistan. De Indusbeschaving werd pas ontdekt in de
jaren twintig van de 20e eeuw en is vrijwel alleen uit talloze archeologische opgravingen bekend; daarnaast zijn er slechts enkele
Sumerische verwijzingen naar een zogenaamd "
Meluhha", die hierop zouden kunnen duiden. De belangrijkste archeologische vindplaatsen zijn
Harappa en
Mohenjodaro in Pakistan.