Moabieten

De Moabieten waren een Semitisch volk dat tussen de 13e eeuw v.Chr. en de 6e eeuw v.Chr. leefde in het gebied ten oosten van de Dode Zee in wat nu Jordanië is. Het land dat de Moabieten bewoonden werd Moab genoemd. Moab werd in het noorden begrensd door het koninkrijk van de Ammonieten, Ammon. Ten zuiden van Moab lag Edom. In het westen vormde de Dode Zee de scheidslijn tussen de Moabieten en de Israëlieten. De Moabitische taal behoorde tot de Kanaänitische taalgroep en vertoont zeer sterke overeenkomsten met andere Kanaänitische talen als het Ammonitisch, het Edomitisch en het Klassiek Hebreeuws, de taal van de Israëlieten. Hoewel de beide volkeren aan elkaar verwant waren, maakt de Bijbel melding van strijd tussen Moab en Israël. De Stele van Mesa, in de 9e eeuw v.Chr. opgericht door de Moabitische koning Mesa, verhaalt over de succesvolle opstand van Mesa tegen een opvolger van de Israëlitische koning Omri, mogelijk Achab of diens zoon Joram. Een soortgelijke versie van de gebeurtenissen is terug te vinden in de Bijbel.