conformity

Conformity is the act of matching attitudes, beliefs, and behaviors to group norms. Norms are implicit, unsaid rules, shared by a group of individuals, that guide their interactions with others. This tendency to conform occurs in small groups and/or society as a whole, and may result from subtle unconscious influences, or direct and overt social pressure. Conformity can occur in the presence of others, or when an individual is alone. For example, people tend to follow social norms when eating or watching television, even when alone.

Konformität oder Konformismus ist die Übereinstimmung einer Person mit den Normen eines gesellschaftlichen, inhaltlichen oder ethischen Kontextes. Konformität kann im inneren Bedürfnis nach einem Gefühl der Zugehörigkeit und der Sehnsucht nach Integration durch Assimilation wurzeln oder ein Ergebnis des äußeren Konformitätsdrucks der umgebenden Gesellschaft oder der Bezugsgruppe sein.

Konformizm (pot. ulegający wpływom) (łac. conformo - nadaję kształt) – w psychologii społecznej to zmiana zachowania na skutek rzeczywistego, bądź wyobrażonego wpływu innych ludzi. Podporządkowanie się wartościom, poglądom, zasadom i normom postępowania obowiązującym w danej grupie społecznej. W tym rozumieniu jest to zmiana związana z faktem, że członek grupy miał początkowo inne zdanie czy inaczej się zachowywał niż grupa, a następnie je zmienił w kierunku zgodnym z oczekiwaniami grupy. Konformizm według Stanisława Miki to również zgodność, zbieżność istniejąca między członkami grupy, jeśli chodzi o zachowania, normy i postawy. Jako przeciwieństwo zachowania konformistycznego podawany jest nonkonformizm lub antykonformizm.

Konformita nebo konformismus (z lat. con-formis, shodného tvaru, podoby) je prizpusobení se prevažujícím ci dominantním názorum, požadavkum, normám skupiny ci spolecnosti, v níž clovek žije, a potlacení projevu vlastních. Ruzní autori se shodují v tom, že urcitá míra konformity je jedním z logických dusledku socializace a je podmínkou pro bezkonfliktní fungování spolecnosti. Nadmerná konformita ovšem vede k potlacení vlastní individuality, k povrchnímu prijímání spolecenských rolí, prípadne k nezodpovednosti. Bývá napríklad spojována s byrokracií. Opakem konformity je antikonformita, zámerné vystupování proti normám spolecnosti, které se muže jevit jako zásadovost, ale i nepružnost, neprizpusobivost, a které muže prerust až v revoltu. Objevuje se nejcasteji u mladých lidí, pripisuje se nekdy umelcum (bohémum), výjimecným i marginálním osobnostem. Silný antikonformismus muže prerust až v deviantní chování. Stred mezi konformitou a antikonformitou tvorí nonkonformita. Clovek jedná s ohledem na normy své spolecnosti, ale podle vlastního rozumu. Vše si rádne rozmyslí, ohlíží se na dusledky svého jednání, bere v potaz nekolik úhlu pohledu. Opakem konformity je nekonformita, která je chápána jako snaha odlišit se, vycnívat z davu a nebýt jako ostatní.