intramoleculaire krachten

Intramoleculaire krachten zijn de krachten die atomen en subatomaire deeltjes op elkaar uitoefenen binnen een molecule. In tegenstelling tot  intermoleculaire krachten hebben intramoleculaire krachten vaak een grote invloed op de vorm van een molecule. Vooral in polymere kunststoffen en eiwitten kunnen intramoleculaire krachten een grote rol spelen. De krachten die ten grondslag liggen aan intramoleculaire interacties zijn, met een uitbreiding, dezelfde die bij de intermoleculaire interacties een rol spelen:

Coulomb-interactie

delen van een molecule kunnen een lading dragen. In de organische chemie gaat dit vooral om geïoniseerde zuurgroepen als negatieve plaatsen in het molecule en (eventueel quaternaire) ammonium-ionen.

Dipool-dipoolinteracties

Permanente dipolen in het molecule zullen een oriëntatie zoeken die het positieve einde van de ene dipool in de buurt brengt van het negetieve uiteinde van de andere dipool.

waterstofbruggen

Een zwakke binding met aspecten van zowel dipoolkrachten als covalente binding. Intramoleculaire waterstofbruggen zijn terug te vinden in veel biomoleculen, waaronder suikers, RNA en eiwitten. De a-helix en het ß-sheet zijn een direct gevolg van deze interacties, evenals de lussen in het RNA.

Vanderwaalskrachten

spelen in met name eiwitten in hydrofobe gebieden een belangrijke rol.

Aromatische interactie

een speciaal geval van Vanderwaalskrachten. De grotere "beweeglijkheid" van elektronen (delokalisatie) in de aromatische ring leidt tot een grotere interactie dan bij niet aromatische delen van het molecule.

De uitbreiding heeft betrekking op de covalente bindingen die aanwezig zijn tussen de atomen die in het molecule zijn opgenomen. De krachten die hierbij een rol spelen zijn van een andere (grotere) grootte-orde dan de hierboven genoemde krachten.

Bindingsenergie

ten gevolge van de covalente binding tussen twee atomen

Ringspanning

Vooral bij kleinere ringvormige moleculen komen de hoeken tussen de verschillende bindingen niet altijd overeen met de meest gunstige waarden. Dit leidt tot een hogere energie van de ringsystemen, die daardoor makkelijker uit elkaar vallen of reageren.