روزه به معناي پرهيز از خوردن و يا آشاميدن از آداب مذهبي است که براي معتقدين به عنوان وسيلهاي براي تقرب به خداوند، آمادگي براي مراسم مذهبي، پالايش بدن در راستاي درک امور معنوي، کفّاره تخطي از مقررات مذهبي، و عزاداري براي انسانهاي درگذشته کاربرد دارد. زير بناي همه اين کاربردهاي روزه، تمايل انسان به پديد آوردن شرايط فيزيکي-رواني (اغلب از نوع زاهدانه) است که وسيلهاي براي ارتباط ميان بنده با خداي خود ايجاد ميکنند و در نتيجه جايگاه نيازهاي معنوي را اعتلا بخشيده و خواستههاي مادي را کوتاه مينمايند. افزايش اراده و
کف نفس و نيز ايجاد حسّ شفقت نسبت به نيازمندان از ارزشهاي روزه به شمار ميآيند.