herbu Poraj (ur.
24 grudnia 1798 w
Zaosiu lub
Nowogródku, zm.
26 listopada 1855 w
Konstantynopolu) –
polski poeta, działacz i publicysta polityczny,
wolnomularz. Obok
Juliusza Słowackiego i
Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego
romantyzmu (grono tzw.
Trzech Wieszczów) oraz
literatury polskiej, a nawet za jednego z największych na skalę
europejską. Określany też przez innych, jako
poeta przeobrażeń oraz
bard słowiański. Członek i założyciel
Towarzystwa Filomatycznego,
mesjanista związany z
Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Jeden z najwybitniejszych twórców
dramatu romantycznego w Polsce, zarówno w ojczyźnie, jak i w zachodniej Europie porównywany do
Byrona i
Goethego. W okresie pobytu w Paryżu był wykładowcą literatury
słowiańskiej w
Collège de France. Znany przede wszystkim jako autor
ballad,
powieści poetyckich, dramatu
Dziady oraz
epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w
Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Narodowy poeta Polski, Litwy i Białorusi.