Bagong Tipan

Ang Bagong Tipan (sa Griyego: Καινή Διαθήκη, Kainē Diathēkē) ay ang huling bahagi - ang pinakahuli sa tatlong pangunahing pangakat - ng Bibliya ng mga Kristiyano, kasunod ng Lumang Tipan. Minsang tinatawag din itong Testamentong Griyego o Mga Kasulatang Griyego. Isinulat sa Griyegong Koine Greek ng iba't ibang mga hindi kilalang manunulat ang mga orihinal na teksto ng Bagong Tipan, sa pagitan ng sirkang AD 45 at AD 140. Unti-unting pinagsama-sama sa isang aklat ang 27 aklat na nakapaloob sa Bagong Tipan, sa loob ng maraming siglo. Naglalaman ito ng 4 na mga ebanghelyo, 21 mga sulat, at isang aklat na apokaliptiko, ang pinakahuling aklat sa Bagong Tipan. Tinatawag din itong Bagong Testamento. Sa Ingles, tinatawag na testament ang salitang tipan kaya't may saling Old Testament para sa Lumang Tipan at New Testament para sa Bagong Tipan. Hinango ang testament ng Ingles at ang testamento ng Kastila at Tagalog mula sa testamentum ng wikang Latin, na nangangahulugang "kasunduan", "mataimtim na kasunduan," o "tipan", at naglalarawan ng uri ng ugnayang mayroon noon ang Diyos at ang mga sinaunang mga Israelita at unang mga Kristiyano.