Ballada – gatunek
synkretyczny, łączący w sobie cechy
liryki (nastrojowość, emocjonalność),
epiki (fabuła, narrator) i
dramatu (dialogi, akcja), którego tematem są niezwykłe wydarzenia. Jej nazwa pochodzi od włoskiego
ballare (tańczyć), co wskazuje na włosko-prowansalskie początki. Romantyczna ballada nawiązuje jednak do ludowych pieśni, które między XII a XIV w. pojawiły się w
Danii i
Szkocji. Pod koniec XVIII w. odkryli je miłośnicy
folkloru. Wkrótce ballada stała się ulubionym gatunkiem poetów. Jej romantyczna forma wyróżnia się śpiewnością wiersza, nastrojowością, tajemniczością niejasno zarysowanych zdarzeń z interwencją złowrogich sił nadzmysłowych. Uwydatnieniu sensacyjności sprzyja konstrukcja
narratora – zdziwionego światem, który przedstawia.