Hellenistic

The Hellenistic period covers the period of ancient Greek (Hellenic) history and Mediterranean history between the death of Alexander the Great in 323 BC and the emergence of the Roman Empire as signified by the Battle of Actium in 31 BC and the subsequent conquest of Ptolemaic Egypt the following year. At this time, Greek cultural influence and power was at its peak in Europe, Africa and Asia, experiencing prosperity and progress in the arts, exploration, literature, theatre, architecture, music, mathematics, philosophy, and science. For example, competitive public games took place, ideas in biology, and popular entertainment in theaters. It is often considered a period of transition, sometimes even of decadence or degeneration, compared to the enlightenment of the Greek Classical era. The Hellenistic period saw the rise of New Comedy, Alexandrian poetry, the Septuagint and the philosophies of Stoicism and Epicureanism. Greek Science was advanced by the works of the mathematician Euclid and the polymath Archimedes. The religious sphere expanded to include new gods such as the Greco-Egyptian Serapis, eastern deities such as Attis and Cybele and the Greek adoption of Buddhism.

Als Hellenismus (von griechisch   ‚Griechentum‘) wird die geschichtliche Epoche vom Regierungsantritt Alexanders des Großen von Makedonien 336 v. Chr. bis zur Einverleibung des ptolemäischen Ägyptens, des letzten hellenistischen Großreiches, in das Römische Reich 30 v. Chr. bezeichnet.

Het hellenisme (Oudgrieks: Ἑλληνισμός, Latijn: hellenismos), ook wel de hellenistische periode genoemd, was in engere zin het tijdperk waarin het oude Griekenland op zijn hoogtepunt was vanaf de veroveringen door Alexander de Grote tot de Romeinse verovering van Griekenland en het Midden-Oosten (334–30 v.Chr.). De hellenistische wereld besloeg het Macedonische Rijk (334–301 v.Chr. in stamland Macedonië, het Griekse vasteland en het voormalige Perzische Rijk van Egypte tot in het noordwesten van India) en de Griekse opvolgersstaten daarvan (de diadochenrijken), waarbinnen grootschalige handel en culturele uitwisseling op gang kwam. In ruimere maar minder gebruikelijke zin wordt met "hellenisme" gedoeld op iedere verbreiding van de Griekse cultuur buiten Griekenland en de Griekse koloniesteden (dus inclusief Epirus en de Griekse nederzettingen aan de Zwarte Zee en Middellandse Zee zoals op Sicilië en in Zuid-Italië (Magna Graecia) die buiten de directe macht van de grote staten vielen) en de hellenisering van met name het Romeinse Rijk vanaf 7e eeuw v.Chr. tot de eerste eeuwen n.Chr.

Époque hellénistique est le nom que l’on donne à la période qui suit la conquête d’une partie du monde méditerranéen et de l’Asie par Alexandre le Grand jusqu’à la période romaine. Si l’on excepte les figures d’Alexandre et de Cléopâtre, ces trois siècles et demi sont relativement méconnus et souvent considérés comme une période de transition, voire de déclin ou de décadence, entre l’éclat de l’époque classique grecque et la puissance de l’Empire romain. Cependant la splendeur des villes, telles Alexandrie, Antioche, Pergame, l’importance des échanges économiques et culturels au moyen de la langue grecque, sa diffusion témoignent d’un grand dynamisme et modifient profondément le visage du Moyen-Orient antique, y compris ultérieurement, sous l’Empire romain qui d’ailleurs s’hellénise dans sa moitié orientale (Paul Veyne utilisait l’expression d’« Empire gréco-romain »).

Epoka hellenistyczna – okres w dziejach regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu (zwłaszcza obszarów znajdujących się pod greckim panowaniem), którego początek wyznacza śmierć Aleksandra Wielkiego w 323 roku p.n.e., a koniec rzymskie podboje zakończone zajęciem ptolemejskiego Egiptu w 30 roku p.n.e. Niekiedy zwany hellenizmem, lub epoką aleksandryjską.