Kozacy zaporoscy,
kozacy niżowi (
ukr. Запорожці) – społeczność zorganizowana na sposób wojskowy, której początki sięgają XV w. i związane są z południowo-wschodnimi kresami
Wielkiego Księstwa Litewskiego. Centrum Kozaczyzny znajdowało się na
Zaporożu (Niżu), nizinnym, stepowym kraju położonym w dolnym biegu
Dniepru za, ciągnącym się na długości 80 km, odcinkiem skalnych przeszkód rzecznych (mówiono o nich
porohy, stąd kraj za porohami – Zaporoże oraz Kozacy zaporoscy). Kozacy odegrali ogromną rolę w dziejach całej Europy Wschodniej, zwłaszcza zaś Ukrainy, Polski i Rosji. Szczyt rozwoju ich organizacji przypada na wieku XVII, gdy przez pewien czas stanowili samodzielny czynnik polityczny. Kozaczyznę zaporoską zlikwidowała w latach 1775-1780 caryca
Katarzyna II. Dzisiejsza
Ukraina dzieje Kozaków uznaje za integralną część własnej historii i jedno z najważniejszych źródeł
tożsamości narodowej.