Longobardisch

Het Longobardisch (niet te verwarren met het Lombardisch) is een uitgestorven West-Germaanse taal die waarschijnlijk vanaf de Oudheid tot ongeveer tot het jaar 1000 werd gesproken door de Longobarden, een Germaans volk dat aanvankelijk in de toenmalige Romeinse provincie Pannonië leefde en in de 6e eeuw gemigreerd is naar het huidige Noord-Italië. Het Longobardisch was verwant aan het Beiers en Alemannisch en wordt tegenwoordig samen met deze dialecten als een vorm van Opperduits beschouwd, aangezien het schaarse overgeleverde materiaal er op wijst dat het Longobardisch net als de andere Opperduitse dialecten de tweede Germaanse klankverschuiving volledig heeft doorgemaakt, en niet slechts gedeeltelijk zoals bij de Middelduitse dialecten het geval is.