Magna Charta Libertatum (lub
Magna Carta), czyli
Wielka Karta Swobód (
ang. The Great Charter) – akt wydany w
Anglii w
1215 przez
króla Jana bez Ziemi pod naciskiem możnowładztwa, wzburzonego królewską samowolą i uciskiem
podatkowym. Formalnie była
przywilejem mającym równocześnie znamiona umowy między królem a jego
wasalami. Ograniczała władzę monarszą, głównie w dziedzinie skarbowej (nakładanie podatków za zgodą rady królestwa) i sądowej (zakaz więzienia lub karania bez wyroku sądowego), określając uprawnienia
baronów,
duchowieństwa i zakres swobód klas niższych.