Marek Emiliusz Lepidus (
Marcus Aemilius Lepidus) – polityk rzymski pochodzący z jednej z najstarszych rodzin
patrycjuszowskich Emiliuszy, związany rodzinnie z dynastią
julijsko-klaudyjską. Syn
Kornelii – przyrodniej siostry
Julii, córki cesarza
Augusta, poprzez brata
Lucjusza, szwagier wnuczki cesarza
Augusta –
Julii Agrypiny, teść
Druzusa III, syna
Germanika. W przeciwieństwie do brata nie brał udziału w kosnspiracjach przeciw cesarzowi, ale pozostawał cały czas z nim w bliskich i żywych stosunkach. Sprawował urząd konsula w
6 r.n.e. W latach
6-
9 r. wziął udział w wojnie
iliryjskiej pod dowództwem przyszłego cesarza
Tyberiusza w
Panonii i
Dalmacji. Tyberiusz powierzył mu dowództwo armii odprowadzonej na leże zimowe do Siscji (dzisiejszy
Sisak). Z początkiem lata
9 roku przyprowadził z powrotem wojska gromiąc po drodze nieprzyjaciół. Za te sukcesy został nagrodzony odznakami triumfalnymi (
ornamenta triumphalia). Wykazał się też lojalnością i skutecznością w utrzymywaniu ładu w czasie zarządzania
prowincją Hiszpanią. Powszechny szacunek i wpływy zachował również w czasie panowania podejrzliwego cesarza
Tyberiusza. Bronił w czasie procesu
Pizona oskarżonego o otrucie
Germanika. W
21 r. cesarz
Tyberiusz oferował mu namiestnictwo prowincji Afryka, lecz odmówił ze względu na stan zdrowia. W 22 r. dokonał renowacji Bazyliki Aemilii W
26 r. został wyznaczony namiestnikiem prowincji Azja. Zmarł w
33 r.
Tacyt określił go jako mądrego i szanowanego senatora, potrafiącego zachować niezależność.