Mieszko II Lambert (ur.
990, zm.
10 lub
11 maja 1034) –
król Polski w latach 1025–1031, książę Polski 1032–1034 z dynastii
Piastów, drugi syn
Bolesława I Chrobrego, a pierwszy z małżeństwa z
Emnildą, księżniczką słowiańską. Przejął władzę po śmierci ojca i prawdopodobnie wypędził z kraju swoich dwóch braci. Zorganizował dwa niszczycielskie najazdy na
Saksonię w 1028 i 1030. Następnie prowadził wojny obronne przeciw
Niemcom,
Czechom i książętom
Rusi Kijowskiej. Opuścił kraj w 1031 w wyniku kolejnej wyprawy
Konrada II na ziemie polskie, oraz po ataku książąt ruskich
Jarosława Mądrego i
Mścisława, którzy pomogli na polskim tronie osadzić jego brata
Bezpryma. Następnie uszedł do Czech, gdzie został uwięziony przez księcia
Udalryka. Odzyskał władzę w 1032 jako książę jednej z trzech dzielnic. Zjednoczył państwo, ale nie udało mu się odtworzyć stabilnych struktur władzy. Za jego czasów od Polski odpadły nabytki terytorialne Bolesława Chrobrego:
Milsko,
Łużyce,
Grody Czerwieńskie,
Morawy i
Słowacja.