Oudnoors

Oudnoords is de term die gebruikt wordt om de Scandinavische taal vanaf de vroege middeleeuwen mee aan te duiden. Het is een Germaanse taal die vanaf de 8e eeuw tot ongeveer het jaar 1350 in de Scandinavische landen inclusief IJsland, Groenland, Shetland, Faeröereilanden en andere eilanden in het westelijke zeegebied werd gesproken; dus gedurende de Vikingtijd en daarna. De voorloper van het Oudnoords is het Oernoords. De Oernoordse periode wordt gerekend tot ongeveer 700. Omstreeks deze tijd ondergaat het Oernoords drastische veranderingen in de zogenaamde Syncopische Periode, en de Oudnoordse taal ontstaat. Ongeveer gelijktijdig met de Zwarte Dood verdwijnt het Oudnoords in Scandinavië, maar blijft op IJsland voortbestaan. Na 1350 wordt de taal die in Noorwegen gesproken werd, Middelnoors genoemd. De Middelnoorse periode wordt tot ongeveer 1550 gerekend. Na de Reformatie wordt de Noorse taal dan Nieuwnoors genoemd, en deze taal bleef tot op heden bewaard. Het uitsterven van de Oudnoordse taal in Scandinavië is gekenmerkt door het verlies van grammatische morfologie, dat wil zeggen buigingsvormen, en de opname van veel Nederduitse termen. Hetzelfde fenomeen van grammatische vereenvoudiging ziet men ook als men het Nederlands met het Duits vergelijkt.