Tytus Labienus

Tytus Labienus, Titus Attius Labienus (ur. ok. 99 p.n.e., zm. 17 marca 45 p.n.e.) — wódz rzymski i polityk, pochodzący z rodziny ekwickiej mającej swe majątki w okolicach Cingulum (obecnie Cingoli) w Etrurii. W latach 78—74 p.n.e. służył jako trybun wojskowy w Cylicji. W roku 63 p.n.e. pełnił urząd trybuna ludowego współdziałając z Gajuszem Juliuszem Cezarem. W latach 58—51 p.n.e. służył w armii Cezara jako legat, biorąc udział w walkach na terenie Galii. Odznaczył się jako wybitny dowódca: w roku 55 p.n.e. wysłany przez Cezara podporządkował jego władzy plemiona celtyckie — Morynów i Menapiów. Podczas drugiej wyprawy Cezara do Brytanii pozostał jako jego zastępca w Galii na czele 3 legionów i 2000 jazdy. Sprawnie przeprowadził wiele operacji wojennych np. zimą 54—53 p.n.e. przeciwko Trewerom, którzy zaatakowali jego obóz położony w kraju Remów i ponieśli klęskę. Podczas powstania Galów pod wodzą Wercyngetoryksa w 52 p.n.e. Cezar, rozdzielając swe siły, powierzył Labienusowi dowództwo nad czterema legionami (IV, VI, VII, XII) oraz połową jazdy dając mu rozkaz pacyfikacji Senonów i Paryzjów. Podczas tych działań pokonał ich w bitwie pod Lutecją (obecnie Paryż).