Vuajtja

Vuajtja është dhimbje thellë shpirtërore apo fizike për një kohë të gjatë. Në të kaluarën, vuajtja shpirtërore shpjegohej si futje e së ligës apo ndiejna e nderit të lënduar ndërsa në kohën moderne ndjena shpirtërore e dhimbjes dhe e mërzisë. Si vuajtje fizike merren dhimbjet e trupit dhe sëmundjet e llojeve të ndryshme që zgjasin për një kohë të gjatë. Vuajtja është dukuri plotësisht shpirtërore edhe pse ka anime për të treguar se nisma e vuajtjes është dhimbja, ajo fizike. Sëmundjet dhe dhimbja janë vetëm një nga pikënisjet e shumta por ata nuk janë as nga larg element kryesor sepse në këtë moment, me farmakologjinë e sotshme, është lehtë të ndalet dhimbja dhe me këtë edhe vuajtja. Pra dhimbja nuk është primare në krijimin e një gjendje shpirtërore të quajtur vuajtje, aq më tepër kurrë ajo mund të jetë edhe burim hareje dhe lumturie. As dergja e gjatë nuk është ndonjë element kyq i vuajtjes. Dijmë se numri më i madh i të handikapuarëve fizik nuk ndjenë as prej së largu vuajtje permantente. Pjesa dërmuese thonë se janë të lumtur me mundësitë që kanë dhe janë të kënaqur me jetën e tyre. Përpos kësaj dhimbjet kohëshkurta si ajo e nënës që lind foshnjen ; sportisti që lëndohet në çastin kurr arrin një rezultat të lartë, rekordmenët e ndryshëm që kalojnë etapa të mbushura me peripeci fizike ; të gjithë këta i harrojnë dhimbjet sepse rrënjësorja është lumturia, hareja dhe gëzime të tjera të shumta shpirtërore. Burimet dhe plagët e vuajtjes, plagët shpirtërore, dobësitë dhe zbritja e vetvetes në mohim, zia që ndez shpirtin, e kaluara që ndjek me akuza ose ndjenja e lëshimeve të rasteve e mundësive të pakëthyeshme janë burimi thelbësor i dhimbjes së quajtur vuajtje. Mirëpo a është kjo e gjitha? Natyrisht se ky kapitull nuk mundet të mbyllet me këtë pasiqë kjo gjendje shpirtërore varet dhe formohet nga shumë përbërje e përjetime të tjera jetësore dhe si përfundim krijon personalitetin, ego-në. Nuk sjell dobi të madhe as dëfrimi (film, teatër, muzikë, humor), as zhytja në doza të forta dehëse (alkool, drogë), e as dhënia pas lojërave të fatit. Vuajtja ritet dhe shkrihet në identitetin e subjektit i cili kërkon vetëm të paraqitet në format më të rënda të fatkeqit dhe kështu së paku, tërhjek vemendjen mbi të dhe për një çast, gjindet në epiqendër të interesit.