Wielki Chingan (
upr. chin. 大兴安岭;
chin. trad. 大興安嶺;
pinyin:
Dà Xīng’ān Lǐng;
mandż. Amba Hinggan) – góry w północno-wschodnich
Chinach, na zachód od
Niziny Mandżurskiej, ciągnące się z północy na południe na długości ok. 1200 km. Ich najwyższy
szczyt o nazwie Huanggangliang Shan wznosi się na wysokość 2029 m n.p.m. Wielki Chingan jest połączony z
Małym Chinganem poprzez pasmo
Yilehuli Shan. Góry zostały sfałdowane w
orogenezie hercyńskiej, a następnie zrównane i wydźwignięte ponownie w
orogenezie alpejskiej. Zbudowane są z paleozoicznych granitoidów, piaskowców, łupków ilastych i wapieni oraz mezozoicznych skał magmowych, głównie bazaltów. Wschodnie stoki Wielkiego Chinganu opadają dość stromo ku Nizinie Mandżurskiej, zachodnie przechodzą zaś łagodnie w równinę
Hulun Buir. Szczyty górskie są zaokrąglone, a
doliny szerokie. Góry leżą w strefie klimatów umiarkowanych, chłodnych na północy i ciepłych na południu (w zasięgu monsunów przynoszących latem opady). Występuje górska
tajga z dominacją
modrzewia; w rejonach szczytowych występują rumowiska skalne i roślinność karłowata. Mniej więcej na południe od równoleżnika 50° lasy zanikają, a ich miejsce zajmuje roślinność
stepowa. Północną część gór pokrywa
wieczna marzłoć osiągająca miejscami 50 m grubości.