Aerofity – w odniesieniu do
glonów termin oznaczający organizmy występujące poza środowiskami wodnymi, tj. w środowiskach lądowych okresowo lub stale wilgotnych. Do życia wystarcza im woda pochodząca z opadów, mgły, rosy i podsiąkająca z podłoża.
Biocenozy glonów aerofitycznych tworzą na wilgotnych podłożach naloty. W środkowej Europie naloty na korze drzew często tworzy
pierwotek (
Pleurococcus vulgaris) (zielone) lub trentepolia (
Trentepohlia umbrina) (rdzawe). Glony z tych samych
rodzajów tworzą naloty również na skałach (
epility). Podłoże może być w zasadzie dowolne, byle zapewniało możliwość osiedlenia i zatrzymania wilgoci – powierzchnia roślin (wtedy glony aerofityczne są jednocześnie
epifitami, także
epifilami), powierzchnia grzybów (np.
huby), powierzchnia gleby (wówczas glony należące do tzw.
geofitonu znajdują się na pograniczu grup glonów aerofitycznych i glebowych, przykładem jest wydętka ziarnista (
Botrydium granulatum)), powierzchnia betonowych płyt, powierzchnia murów, powierzchnia dachówek, powierzchnia drewna (
epiksylity), np. płotów itp. Glony aerofityczne to głównie
zielenice (najczęściej z rodziny
Trentepohliaceae, ale również inne w tym
sprzężnice) i
sinice, rzadziej i głównie w wilgotniejszych miejscach też
okrzemki lub
różnowiciowce. Lądowe
siedliska często zachowują wilgoć dzięki zacienieniu, więc zasiedlające je
fotoautotrofy są
cieniolubne. Glony aerofityczne nierzadko wchodzą w
interakcje z organizmami, na których się osiedlają (w przypadku glonów epifitycznych) – np. zielenica
Cephaleuros będąca
pasożytem lub które zajmują to samo siedlisko. Glony aerofityczne często współżyją z
grzybami, przy czym stopień współzależności może być różny, łącznie z tworzeniem
porostów. Ilość glonów aerofitycznych jest największa w strefach o klimacie gorącym i wilgotnym, malejąc wraz ze spadkiem wilgotności i temperatury. Glony aerofityczne wykazują przystosowania do okresowego wysychania.