baronet

Baronet – najwyższy stopień wśród niższej szlachty angielskiej. Sporadycznie nadawany już w XIV w., ale w obecnej, dziedzicznej formie został ustanowiony przez Jakuba I w 1611 r. jako zachęta dla kolonizacji Ulsteru. Baronet otrzymywał dziedziczny tytuł rycerski, zaszczytny dodatek do herbu (małą tarczę z herbem Ulsteru - tzw. "Krwawa dłoń Ulsteru", umieszczany w kantonie lub w tarczy sercowej), order i nadanie ziemi. W zamian zobowiązany był do wystawienia oddziału wojska dla kolonizacji Irlandii. W 1625 r. ustanowiono tytuł baroneta Szkocji dla wsparcia kolonizacji Nowej Szkocji. Baronet nowej Szkocji otrzymywał podobnie dziedziczny tytuł rycerski, dodatek do herbu w postaci kantonu z krzyżem św. Andrzeja i nadanie 18 mil kwadratowych ziemi na wybrzeżach Nowej Szkocji. Po zjednoczeniu Anglii i Szkocji w 1707 r. zaprzestano nadawania obu tytułów wprowadzając jednolity tytuł baroneta Wielkiej Brytanii. Od 1801 r. nadawany jest konsekwentnie tytuł baroneta Zjednoczonego Królestwa. Tytuł baroneta dziedziczony jest według prawa primogenitury przez najstarszego syna, z wyłączeniem kobiet. W przypadku braku spadkobiercy przechodzi na kolejnego spadkobiercę z młodszej linii rodu.