Bitwa pod Grunwaldem (w literaturze niemieckiej
pierwsza bitwa pod Tannenbergiem) – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), stoczona na
polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410 w czasie trwania
wielkiej wojny między siłami
zakonu krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie (głównie z
Czech, z wielu państewek na
Śląsku, z
Pomorza Zachodniego i z pozostałych państewek
Rzeszy), pod dowództwem
wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami
polskimi i
litewskimi (złożonymi głównie z
Polaków,
Litwinów i
Rusinów) wspieranymi lennikami obu tych krajów (
Hospodarstwo Mołdawskie,
Księstwo Mazowieckie,
Księstwo Płockie,
Księstwo Bełskie,
Podole i litewskie lenna na
Rusi) oraz najemnikami z
Czech,
Moraw i z państewek ze
Śląska oraz uciekinierami ze
Złotej Ordy i chorągwiami prywatnymi (między innymi chorągiew z
Nowogrodu Wielkiego księcia
Lingwena Semena), pod dowództwem
króla Polski Władysława II Jagiełły.