System przyporowy – rodzaj konstrukcji, która rozwinęła się w
gotyku i umożliwiła wykonywanie
sklepień o dużych rozpiętościach i na znacznych wysokościach. Konstrukcja składa się z łęków i
filarów przyporowych (
wież sił). Ciężar sklepień rozłożony jest: na
filary wewnętrzne za pośrednictwem
służek i na zewnętrzne przypory w postaci filarów przyporowych lub
skarp za pośrednictwem łęków umieszczonych nad
dachami naw bocznych lub ukrytymi na poddaszu. Po zastosowaniu tego systemu konstrukcje budynków
kościelnych można było budować znacznie wyższe i smuklejsze.
Mury nawy głównej nie były tak mocno obciążone. Umieszczono w nich duże okna wypełnione
witrażami. Konstrukcja sprawia wrażenie lżejszej, ażurowej.