Dialekt dorycki – jeden z głównych dialektów
klasycznego języka greckiego, rozpadający się na kilka odmian, rozpowszechniony w okresie klasycznym na obszarze południowego i zachodniego
Peloponezu (w
Lakonii,
Mesenii,
Argolidzie i
Koryncie), na wyspach
Dodekanezu, niektórych wyspach południowych
Cykladów (m.in. na
Santorynie) i na
Krecie, a także w części archipelagu
Wysp Jońskich i
Epiru. Dialekt dorycki blisko spokrewniony jest z dialektami północno-zachodnimi, używanymi w
Achai i
Elidzie oraz na północ od
Zatoki Korynckiej – m.in. w
Etolii,
Akarnanii,
Fokidzie i
Lokrydzie. Wraz z nimi tworzy zespół zachodni dialektów klasycznej greki. Dialekty północno-zachodnie różnią się od odmian dialektu doryckiego dwoma cechami: końcówką
celownika liczby mnogiej rzeczowników III deklinacji - (-
ois) zamiast doryckiego - (-
si) oraz użyciem zaimka (
en) z
biernikiem w znaczeniu "do", zamiast doryckiego (
eis). Część specjalistów uważa dialekty północno-zachodnie za odmianę dialektów doryckich.