Po I wojnie światowej – w latach dwudziestych i na początku trzydziestych – nazwą „dowód osobisty” określano dokument niezbędny do podróży zagranicznych. Pełnił on de facto rolę paszportu (i pomimo nazwy „dowód osobisty” na okładce, we wnętrzu nazywany już był paszportem). Opłata za wydanie tego dokumentu była wysoka: w czerwcu 1923 wynosiła 90 000 marek polskich, a w 1930 – 101 złotych polskich. Był jednak także wykorzystywany jako dokument meldunkowy, gdzie wstemplowywano m.in. pobyty czasowe (np. w hotelach) w kraju, ale poza miejscem stałego zamieszkania.