Dub – technika przetwarzania nagrań muzycznych (głównie z gatunku
reggae), eksponująca zwłaszcza sekcję rytmiczną (bębny, bas), powstała na
Jamajce w
latach siedemdziesiątych XX w.. Obejmuje zarówno przetwarzanie muzyki na żywo (przez realizatorów dźwięku, tzw. dubmasterów), jak i nagrania studyjne. Technika dub skupia się na wybranym elemencie nagrania, który w wersji oryginalnej pozostaje na dalszym planie. Z reguły w nagraniu dub pomija się oryginalny wokal, czasem jest ono wykorzystywane jako podkład do
toastingu.