Faszyzm (
wł. fascismo, od łac.
fasces – wiązki, rózgi liktorskie i wł.
fascio – wiązka, związek) –
doktryna polityczna powstała w okresie
międzywojennym we
Włoszech, sprzeciwiająca się
demokracji parlamentarnej, głosząca kult państwa (
statolatrię,
totalitarne silne przywództwo,
terror państwowy i solidaryzm społeczny). Faszyzm podkreślał wrogość wobec zarówno
liberalizmu, jak i
komunizmu. Początkowo nazwa odnosiła się tylko do włoskiego pierwowzoru, później była stosowana wobec pokrewnych ruchów w latach 20. i 30. XX wieku, zwłaszcza
narodowego socjalizmu w Niemczech, oraz współczesnych ruchów wywodzących się z partii faszystowskich (
neofaszyzm i postfaszyzm). Faszyzm uważany jest na ogół za doktrynę
skrajnie prawicową lub (przez takich politologów jak Zeev Sternhell, Hugh Seton-Watson, Eugen Weber) hybrydalną, tzn. łączącą elementy lewicowe i prawicowe. Sami faszyści uważali tradycyjny podział za przestarzały; twierdzili, że nie są "ani prawicą, ani lewicą".