l

Ļ – litera alfabetu łacińskiego używana w języku łotewskim, oznaczająca głoskę /ʎ/. Wymawiana jak serbo-chorwackie lj, hiszpańskie ll, portugalskie lh albo włoskie gl.

L jest dwunastą literą alfabetu łacińskiego, piętnastą literą alfabetu polskiego. Oznacza zwykle w danym języku spółgłoskę płynną boczną, np. [].

Ĺ - litera występująca w sugerowanym przez Jana Kochanowskiego zapisie języka średniopolskiego. Oznacza zmiękczone l.

Ł (przekreślone L, L z kreską ukośną) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim i w białoruskiej i ukraińskiej łacinkach) oraz w języku weneckim, wilamowickim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę [] lub [] w językach słowiańskich i [] w językach indiańskich.

Akcent ostry (akut, akcent silny) – znak diakrytyczny w postaci ukośnej kreski, o kształcie prostym lub nieznacznego klina, wznoszącej się od lewej do prawej (np. ). Stosowany w alfabecie łacińskim, cyrylicy tylko do oznaczania akcentu i w alfabecie greckim tylko w samogłoskach. W tradycyjnej polskiej typografii akut jest bliższy pionu oraz nieco przesunięty na prawo od środka znaku.

Karol Linneusz, szw. Carl von Linné, łac. Carolus Linnaeus (ur. 23 maja 1707 w Råshult, zm. 10 stycznia 1778 w Uppsali) — szwedzki przyrodnik, profesor Uniwersytetu w Uppsali.

L. – skrót stosowany w botanice, umieszczany przy naukowej nazwie taksonu, którego autorem jest Karol Linneusz. Skrót ten oznacza, że Linneusz jako pierwszy opublikował w publikacji naukowej diagnozę taksonomiczną danego taksonu.

Lex to standardowy program w systemach uniksowych służący do tworzenia tzw. lekserów czyli programów przekształcających wejściowy strumień znaków na symbole (jednostki leksykalne). Program lex wyodrębnia symbole dopasowując ciąg wejściowy do wzorców określonych przez wyrażenia regularne. Z każdym ze wzorców można powiązać odpowiedni fragment programu napisany w języku C odpowiedzialny za wykonanie konkretnej akcji w przypadku odnalezienia symbolu.