Nestorianizm –
chrześcijańska doktryna
chrystologiczna zapoczątkowana w latach
428-
431 w wyniku kontrowersji powstałej wokół nauczania
Nestoriusza,
patriarchy Konstantynopola, na temat relacji między dwiema naturami, boską i ludzką,
Jezusa Chrystusa. Potępiona jako
herezja przez
sobór efeski (
431 r.), dała początek licznym
Kościołom wschodnim, które żyły w izolacji od Wielkiego Kościoła. Dzisiejsi nestorianie niekoniecznie podtrzymują nauczanie
teologa, od którego wzięły swą nazwę. Doktryna nestorianizmu, na swój sposób interpretując implikacje poglądów chrystologicznych
szkoły antiocheńskiej, oddzielała dwie natury w Chrystusie, ludzką i boską, uznając ich złączenie jedynie na płaszczyźnie funkcjonalnej, a nie
ontologicznej.