Spoiwo mineralne - materiał wiążący (
spoiwo) otrzymany przez wypalenie i zmielenie surowców mineralnych (najczęściej
skał osadowych). W materiałach tych, po dodaniu wody, zachodzą reakcje chemiczne, w wyniku których następuje proces
wiązania i twardnienia. Spoiwa mineralne dzielimy na hydrauliczne i powietrzne ze względu na sposób ich zachowania się w środowisku wodnym podczas twardnienia.
- spoiwa powietrzne - twardnieją (uzyskują odpowiednią wytrzymałość mechaniczną) tylko na powietrzu:
- wapno,
- gips oraz cement anhydrytowy (tzw. cement Keena),
- spoiwo magnezjowe (tzw. cement Sorela),
- spoiwo krzemianowe ze szkłem wodnym, otrzymywane przez zmieszanie szkła wodnego (roztwór krzemianów sodowych lub potasowych otrzymywany przez stopienie piasku z węglanem sodowym lub potasowym i rozpuszczenie stopu w wodzie pod ciśnieniem) z wypełniaczem mineralnym o uziarnieniu do 0,2 mm. Jako wypełniacza używa się np. mączki kwarcowej. Obecnie raczej nie używane;
- spoiwa hydrauliczne - twardnieją na powietrzu i pod wodą:
Spoiwa powietrzne są najstarszymi spoiwami używanymi w budownictwie. Pierwsze zastosowanie gipsu stwierdzono w
starożytnym Egipcie (łączenie bloków kamiennych w grobowcach, łączenia rur i wyprawiania ścian) ok. 2600 p.n.e. Tak wczesne zastosowanie gipsu wynika z łatwości wypalenia i przemiału tego surowca. Gips znali także w
Mezopotamii - do budowy podłóg w domach, a także starożytni
Grecy,
Rzymianie i Hindusi. Ponowne odkrycie gipsu nastąpiło w
Europie w IV w. w
Anglii i
Francji. W
Polsce pierwsze znane ślady stosowania gipsu pochodzą z
XI w. (rotunda na
Wawelu i
kościół przedromański w
Wiślicy).
Zastosowanie wapna wiąże się z zastosowaniem w budownictwie
cegły. Najstarsze znane ślady pochodzą z
Babilonii z ok.
600 r p.n.e.. Z okresu
III-
II wiek p.n.e. zachowały się opisy receptur produkcji wapna palonego i przygotowania
zapraw wapiennych.