Uskokowie (
chorw. Uskoci) – zbiegli katoliccy
Chorwaci, którzy „uskoczyli” w XVI i XVII wieku z terenów
Bośni i
Serbii przed wojskami
tureckimi i schronili się blisko wybrzeża
Adriatyku w niedostępnych górach
Welebitu. Uskokowie pełnili rolę pogranicznej ludności o charakterze wojskowym, która walczyła z Turkami także w trakcie pokoju. W tym względzie pełnili podobną rolę jak
Kozacy w
Rzeczypospolitej i podobnie jak Kozacy pływali na niewielkich i ruchliwych łodziach. Uskokowie brali udział w licznych wojnach Habsburgów z Turkami, wspierali także Wenecjan i Hiszpanów – walczyli m.in. w
bitwie pod Lepanto (1571). Podobnie jak Kozacy byli uskokowie źródłem napięcia nie tylko między Austrią a Turcją ale także
Republiką Wenecką, ponieważ na szeroką skalę uprawiali
korsarstwo. Wenecjanie usiłowali ukrócić ich rajdy po
Adriatyku ale wobec ochrony udzielanej uskokom przez
Habsburgów austriackich doprowadziło to do wybuchu wojny wenecko-austriackiej (1615-1617). W wyniku mediacji francuskiej zawarto pokój, w wyniku którego Austriacy zobowiązali się nie wspierać więcej korsarstwa uskoków. W
1618 roku uskokowie zostali zmuszeni do porzucenia pirackich zajęć i przesiedleni w głąb terytorium Chorwacji.